ماه مهر است و...

مــاه مـهــر است و دلــم مــدرســه ای می خواهد
بــــــه بـــزرگـــیِ دلِ خــسـتـه ی ایــن شــاگـردان

بـــا صــفــا مــدرســه ای دور ز هــر تــــجــدیـــدی
هـمــه اش جـمـعـه به تـعـطـیـلـی یـک تـابــسـتان

مــکــتــبــی کـــاش بــســازیــم در ایــن نـزدیـکی
تـــا در آن کـــودک دانـــــش نــشــود ســرگــردان

یـــا مـــعــلــم نــکــنــد بــســتـه ی ده تـــایــی را
تــــا ســـــر بـــرج دگــر قـــرض بـــرای مــهــمــان

کــاش مــی شــد نــنـویـسـنـد به چشمی پر آب
کـــودکـــــــان بـــر دل پر خــون پــدر بــابـــا نـــان

مــن نــمـی دانـــم اگـــر بــــاز قــطــــاری بـاشـد
جـــامـــه را مــشـعـل مــهــری کــنــد آیــا دهقان

روبــهــک قــالـــب نـــاچـــیـــز پــنـــیـری را بــــاز
می ربـــایــد بــه فـریـب از نوک زاغی خوشخوان

مرده گاوی که دهد شــیــر بــه کــوکــب خــانـم
بــــر ســر سـفــره ی او ســر زده آیــــــد مهمان

فــــصـــل بـــاران گــهــرهـــای فـــراوان شــایـــد
رفـــتـــه از جــنــگـــل خــوش آب و هـوای گیلان

گــفــتـه تــصــمیم گرفته است که کبری امشب
تـــــا کـتابش نشود خــیــس بـــه زیـــر بـــــاران

از قـــضـــا گـــرگ بـــه ایــن گــلــه زده از غــصه
تــــا بــــه فــریـــاد نـخــنــدد ز دروغــی چــوپان

اکـــــرم عــاطــفــه ها گـشـتـه سـه روزی بیمار
مـــوش بــدجـنـس شـبـی خــورده هما را دندان

مـشــق شـب گـر که نوشتیم و کتابی خوانـدیم
مـقـصــد آن است که از این همه باشیم انسان